"Ο ιρανός πρόεδρος εκμεταλλεύεται το αίσθημα αδικίας που κυριαρχεί στον μουσουλμανικό κόσμο"
28 Οκτωβρίου 2005�, δήλωσε χαρακτηριστικά εκπρόσωπος του State Department, «επιβεβαιώνονται οι φόβοι της διεθνούς κοινότητας ότι το Ιράν προσπαθεί να αναπτύξει πυρηνικά όπλα»…
Γιατί ο ιρανός πρόεδρος επέλεξε τη δεδομένη χρονική στιγμή για να εκτοξεύσει την «ακραία αυτή απειλή», όπως ερμηνεύουν τις δηλώσεις του σήμερα πολλοί αναλυτές; Το ερώτημα αυτό θέσαμε τον Μίχαελ Λούντερς, ειδικό σε θέματα που αφορούν την Εγγύς Ανατολή από το γερμανικό ίδρυμα Friedrich – Ebert:
«Υπάρχουν δύο λόγοι: Το σημαντικότερο είναι ότι το Ιράν γνωρίζει ότι τελεί υπό την παρακολούθηση της Δύσης εξαιτίας του ζητήματος που αφορά στο πυρηνικό του πρόγραμμα. Αφετέρου και η Συρία, που είναι ο σημαντικότερος στρατηγικός εταίρος του Ιράν, έχει τραβήξει επίσης τον τελευταίο καιρό πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας, με τον αμερικανό πρόεδρο μάλιστα να απειλεί με στρατιωτική επέμβαση. Υπό αυτό το πρίσμα ο ιρανός πρόεδρος έκανε αυτές τις δηλώσεις αφενός για να δείξει τα όρια στα οποία θα κινηθεί και αφετέρου για να στείλει το μήνυμα ότι ειρήνη στην περιοχή μπορεί να υπάρξει μόνον εάν στις σχετικές διαδικασίες ενταχθεί και το Ιράν. Επίσης με τον τρόπο αυτό θέλησε να εκφράσει τα συναισθήματα πολλών μουσουλμάνων που εκτιμούν ότι η Δύση υποστηρίζει μονομερώς το Ισραήλ».
Γιατί όμως ο ιρανός πρόεδρος προτίμησε αν όχι την πρόκληση, την ευθεία αντιπαράθεση με τη Δύση, αντί να καταβάλει για παράδειγμα προσπάθειες προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας;
«Το να κερδίζει κανείς την εμπιστοσύνη κάποιοι ανταποκρίνεται ίσως στα δυτικά πρότυπα. Ο Αχμαντινετζάντ δεν σκέφτεται με βάση τα κριτήρια που ισχύουν σε εμάς. Δεν τα γνωρίζει καν. Ο ιρανός πρόεδρος προέρχεται από τους επαναστατικούς πυρήνες της χώρας του, δεν μιλάει ξένες γλώσσες, δεν έχει επαφή με τον δυτικό τρόπο σκέψης και άσκησης πολιτικής. Προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματα των οπαδών του, αλλά και εκείνα της αραβικής και μουσουλμανικής κοινής γνώμης στο σύνολό τους. Πολλοί στην περιοχή υποστηρίζουν την πολιτική του, την προσπάθειά εκμετάλλευσης της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, έτσι ώστε αυτή να μην βρίσκεται μόνον στα χέρια των ισχυρών. Υπάρχει ένα αίσθημα δυσαρέσκειας απέναντι στην πολιτική της Δύσης και ο Αχμαντινετζάντ το εκμεταλλεύεται αυτό».
Οι χώρες της Δύσης αντέδρασαν έντονα καλώντας τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής να καταδικάσουν τις δηλώσεις του ιρανού προέδρου. Η τακτική αυτή όμως, εκτιμούν σήμερα πολλοί σχολιαστές, μπορεί να τροφοδοτήσει και άλλα παρόμοια ρεύματα στην Εγγύς Ανατολή και να προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο.
«Φοβάμαι ότι αυτό μπορεί να συμβεί», εκτιμά ο κ. Λούντερς, «μπορεί οι πολιτικές ηγεσίες να καταδικάσουν τις δηλώσεις του ιρανού προέδρου, ωστόσο οι πολίτες στο Πακιστάν, οι Παλαιστίνοι, οι Ιρακινοί, οι Σύροι, οι Ιορδανοί εναντιώνονται στο Ισραήλ. Αυτό δεν έχει τις ρίζες του απαραίτητα στον αντισημιτισμό. Στην περιοχή κυριαρχεί το αίσθημα ότι η ισραηλινή πολιτική κατοχής είναι παράνομη και ότι η Δύση σιωπά. Το αίσθημα αυτό της αδικίας προκαλεί μία αδιανόητη για δυτικά πρότυπα αγανάκτηση των πολιτών στις χώρες αυτές».