Στο εφετείο του Μονάχου εκκρεμεί η επιστροφή λεηλατημένων βυζαντινών θησαυρών της κατεχόμενης Κύπρου.

Η υπόθεση έχει δρομολογηθεί, όπως μας είπε ο εισαγγελέας εφετών Βίνκλερ, η εισαγγελία του Μονάχου παρέπεμψε στις 10 Νοεμβρίου την υπόθεση στο δικαστήριο, που θα αποφανθεί για τις αιτήσεις απόδοσης.

"Προηγήθηκε μία ποινική δίωξη κατά του Ντικμέν που ανεστάλη το Μάιο του 2002 με την επιβολή χρηματικού προστίμου", ανέφερε ο Βίνκλερ, "η κατηγορία της αρχαιοκαπηλείας δεν μπόρεσε να τεκμηριωθεί. Η μεγαλύτερη επιτυχία των γερμανικών διωκτικών αρχών κατά του λαθρεμπορίου έργων τέχνης, ευτελίστηκε σε μιά δίωξη φοροδιαφυγής και κατέληξε με τον αρχαιοκάπηλο να διεκδικεί την επιστροφή των έργων".

Η υπόθεση βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο γενικό εισαγγελέα της Βαυαρίας δρ. Χούμπερ, που θα πρέπει να κάνει την εισήγηση στο εφετείο του Μονάχου. Ζητούμενο είναι να αποδειχθεί ότι τα αντικείμενα αυτά περιήλθαν στην κατοχή του Ντικμέν ως αποτέλεσμα ποινικής πράξης, ανεξάρτητα από το αν καταδικάστηκε ή όχι. Η κυπριακή πλευρά πρέπει να προσκομίσει στο δικαστήριο αδιάσειστα στοιχεία, φωτογραφίες, καταχωρήσεις, για την προέλευση των αντικειμένων πρίν λεηλατηθούν. Και αυτό δεν είναι για όλα τα αντικείμενα εύκολο.

Για να παρακαμφθεί λοιπόν το αστικό σκέλος για το θέμα της κυριότητας των αντικειμένων, ο δικηγόρος της ορθόδοξης εκκλησίας της Κύπρου Μπέρνχαρτ Σβιέντι προκρίνει ως υπερασπιστική γραμμή την εφαρμογή της διεθνούς σύμβασης της Χάγης του 1954 και του σχετικού πρωτοκόλλου για την προστασία πολιτισμικών θυσαυρών σε εμπόλεμες συγκρούσεις. Την έχουν υπογράψει η Γερμανία, η Κύπρος και η Τουρκία.

"Η σύμβαση απαγορεύει κατ΄αρχήν την απομάκρυνση πολιτιστικών αντικειμένων σε εμπόλεμες συρράξεις ή κατοχή τμήματος άλλου κράτους.Και είναι αδιάφορο, εάν τα αντικείμενα αυτά απομακρύνθηκαν από την επίσημη πλευρά ή εκλάπησαν. Επιπρόσθετα, η σύμβαση υποχρεώνει όλες τις χώρες να προχωρήσουν στην κατάσχεση των αντικειμένων που απομακρύνθηκαν κατά παράβαση της διάταξης αυτής. Και τρίτον, υποχρεώνει την επιστροφή των αντικειμένων μετά τον τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης ή της κατοχής. Και αυτό αποκλείει φυσικά την απόδοσή τους σε τρίτους".

Ο βυζαντινολόγος στο πανεπιστήμιο του Μονάχου Κλάους Γκάλας επισημαίνει ένα μεγάλο αναντικατάστατο κενό από τις λεηλασίες βυζαντινών μνημείων της κατεχόμενης Κύπρου και παραπέμπει στη μεγάλη δίκη στην Ινδιανάπολη 1991-92, λέγοντας πως " είναι άκρως ενδιαφέρον πόσο γρήγορα είχε λήξει τότε το ζήτημα με την απόδοση στην κυπριακή κυβέρνηση των αντικειμένων από δύο εκκλησίες της πρώιμης βυζαντινής περιόδου στη βόρεια Κύπρο. Το σχετικό αίτημα της κυπριακής κυβέρνησης και της ορθόδοξης εκκλησίας της Κύπρου ικανοποιήθηκε με δικαστική απόφαση μέσα σε ένα εξάμηνο. Οι δικαστκές αρχές της Βαυαρίας ασχολούνται σχεδόν δύο χρόνια με την υπόθεση και τελειωμό δεν έχει’.

Το θέμα δεν είναι μόνον δικαστικό άλλα έχει και πολιτικές διαστάσεις και έχει απασχολήσει το υπουργείο Εξωτερικών και τα υπουργεία Δικαιοσύνης του Βερολίνου και του Μονάχου. Αλλά ο αρμόδιος διευθυντής τμήματος του βαυαρικού υπουργείου Δικαιοσύνης δρ. Ζάιτς αρνήθηκε οποιαδήποτε τοποθέτηση, όσο η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια.

Ο παραλογισμός ολοκληρώνεται με την αξίωση της γερμανικής πλευράς, η οποία παραβλέπει το γεγονός ότι η εκκλησία της Κύπρου της παρέδωσε έναν αρχαιοκάπηλο στο πιάτο και ζητά την καταβολή φυλάκτρων ύψους αρκετών εκατομμυρίων ευρώ για τους κυπριακούς θησαυρούς που φυλάσσονται στις αποθήκες της Γερμανικής Εγκληματολογικής Υπηρεσίας.