تصویر: تمرین پاراکور بر ویرانه های جنگ در افغانستان

پارکور برای اولین بار توسط یک سرباز فرانسوی باز مانده از جنگ ویتنام به نام "دیوید بل" پایه گزاری شد. او حرکات پارکور را مجموعه یی هدفمند از فنون برای عبور از موانع پیش رو می خواند.

این ورزش در اصل به معنای "شهرنوردی" یا "یافتن هوشمندانه یک راه جدید برای عبور از مانع" است. این ورزش بر خلاف دیگر ورزش ها در ورزشگاه های اختصاصی تمرین نمی شود.

دیری نمی شود که جوانان افغانستان به ورزش پارکور روی آورده اند. آنها سبک آزاد این ورزش تقریبا جدید را انجام می دهند. آنها علاوه بر این به این ورزش به عنوان یک هنرنمایی و سرگرمی می بینند.

جوانان افغان مربی حرفه ای پارکور ندارند و بیشتر با استفاده از ویدیوها در اینرتنت تمرین می کنند. تمرینشان هم بیشتر بر ویرانه های جنگ صورت می گیرد. مثل اینجا در ویرانه قصر دارالامان کابل.

حرکات این ورزش متفاوت است و ورزشکار می تواند با خلاقیت خودش حرکات بیشتری را در آن اضافه کند. دویدن، پریدن، خزیدن، بالارفتن، غلطیدن، چرخیدن، تعادل و پشتک و... حرکات پر کاربرد در این ورزش هستند.

کاربرد درست حرکات و موفقانه انجام شدن شان در این ورزش ملاک است. حتما نیازی نیست که حرکات سریع باشند و با قدرت زیاد انجام شوند. مهارت یک ورزشکار این است که حرکات را خوب و با صرف انرژی کمتر انجام دهد.

در حال حاضر بنابر گزارش ها در ولایت های کابل و هرات دو تیم پارکور باز وجود دارد که به صورت خودآموز کار می کنند. هنوز این ورزش در افغانستان به ثبت نرسیده و امکاناتی در اختیار علاقمندانش قرار نگرفته است.

به کسانی که ورزش پارکور را انجام می دهند "تراسور" هم می گویند. تراسورها در افغانستان گاهی برای انجام تمرین با مشکل روبرو می شوند؛ هم از سوی خانواده ها و هم از سوی جامعه.

برای پرداختن به ورزش پارکور به رده سنی مشخص، توانایی جسمی معین و امکانات زیاد نیاز نیست. این ورزش را هر کسی می تواند به اندازه توانایی و مهارت خودش انجام دهد.

در ایران کشور همسایه افغانستان حتی دختران تراسور نیز هستند که حرکات پارکور را تمرین می کنند، اما در افغانستان هنوز دختران و زنان به این رشته نپرداخته اند و سنت های اجتماعی موانع زیادی را برای شان ایجاد کرده است.