روزهای رویایی کشتی فرنگی ایران • گفت‌وگو
۱۳۹۱ مرداد ۱۷, سه‌شنبه
رحیم علی‌آبادی، آخرین مدال‌آور کشتی فرنگی ایران قبل از المپیک ۲۰۱۲ لندن است. او نشان‌های نقره و برنز رقابت‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ را بر گردن آویخت.
بشنوید: گفت‌وگو با رحیم علی آبادی، برنده مدال نقره کشتی فرنگی ۱۹۷۲ مونیخ
دویچه وله: آقای علی آبادی کشتی فرنگی ایران پس از نزدیک به ۴۰ سال در المپیک لندن افتخارآفرینی کرد. چه احساسی دارید؟
رحیم علی آبادی: واقعاً ۴۰ سال است که این اتفاق نیفتاده بود و من یک مدال گرفتم. خدا بیامرزد حاجی [محمد] پذیرایی را، مربی خود من، در المپیک ۱۹۶۰ که در رم مدال [برنز] گرفته بود. ذوق و شوق من به‌عنوان کسی که ۴۰ سال انتظار کشیده قابل وصف نیست.
حالا خدا را شکر که این اتفاق در زمان حیات ما بوده؛ ما دیدیم اقلاً دو مدال طلا را آقایان سوریان و امید نوروزی. واقعاً افتخار است برای کشور ما و ورزش ما و خانواده‌ی ورزش. مخصوصاً پدر و مادر آقای سوریان.
دیگر معماران این کامیابی بی‌نظیر کشتی فرنگی ایران، به‌جز محمد بنا سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی، دیگر چه کسانی بودند؟
حرفی نیست که کادر فنی زحمت کشیده. اما شش، هفت سال – از زمان آقای طالقانی – برنامه‌ریزی شده. این بچه‌ها همه نوجوانان بودند و جوانان و آمدند زمان آقای یزدان خرم، بعد از آقای یزدان خرم هم آقای خطیب بود؛ یک گروه و یک مجموعه کار کردند تا به این نتیجه رسیدند. علاوه بر این هیئت‌ها [ی کشتی] و مربی‌هایی که این کشتی‌گیرها را تحویل تیم ملی دادند.
ما هیچ جای دنیا نداریم که ۸ماه، ۹ماه، ۱۰ ماه اردو مدام باشد و چنین نتیجه‌ای به دست بیاید. البته این کادر فنی شبانه روز زحمت کشید. انتظار ما بود که بچه‌های ما در هر ۶ وزن روی سکو بروند. همه بچه‌های ما قهرمان جهان بودند. من فکر نمی‌‌کنم که بعد از المپیک ۵۲ ما توانسته باشیم دو مدال طلا در المپیک به دست آوریم.
در دنیای ورزش حرفه‌ای خیلی‌ها تمایل دارند که در شیرین‌ترین و موفق‌ترین لحظه‌ی زندگی ورزشی حرفه‌ای‌شان با ورزش قهرمانی خداحافظی کنند. به این موضوع محمد بنا و حمید سوریان نیز اشاره کردهاند. آینده کشتی فرنگی را با کناره‌گیری برخی از بزرگان و افتخارآفرینان کشتی فرنگی در المپیک لندن آیا در پرده‌ی ابهام می‌بینید؟
البته محمد بنا که گفته است من می‌روم تا کسانی که به اصطلاح در حاشیه هستند بیآیند. اما این‌ها همه در حد شعار است. کسی که عاشق شد، نمی‌تواند جدا شود. این است که امیدوارم کمی بهتر فکر کنند. هر کسی هر کاری از دستش برمی‌آید، برای مملکت‌اش و برای جوان‌ها انجام دهد. اما این طور هم نیست که فقط یک نفر می‌تواند این کار را انجام دهد.
در گذشته هم بوده؛ به‌عنوان مثال در رقابت‌های ۱۹۶۹: سه کشتی‌گیر، یک طلاو یک نقره و با آن امکانات.
آقای علی‌آبادی آیا شما افتخارتان چندین برابر می‌شود، وقتی تصور کنید که کشتی فرنگی جزو ورزش‌های سنتی ایران نسبتاً نیست در مقایسه با کشتی آزاد به‌عنوان مثال، و حالا چنین افتخارآفرینی دارد می‌کند؟
برای ما بسی جای افتخار است در کشتی فرنگی. زمانی بلوک شرق بود با آن قدرتش، بچه‌های ما باز مدال‌آور بودند. اما در المپیک سابقه نداشته. خب در المپیک ۱۹۶۹، ۴۰ سال پیش، اتفاق افتاده بود و من مدال نقره گرفته بودم. انشااله که بچه‌ها هم مدال می‌گیرند، این خیلی بعید به نظر می‌آید که در آینده تکرار شود.
جامعه ورزش ایران و طرفداران ورزش ایران در سراسر دنیا و در ورزشگاههای المپیک ۲۰۱۲ لندن با شور و شوق و هیجان فوق‌العاده‌ای کامیابی‌های کشتی فرنگی ایران و وزنه‌برداری را تا به‌حال دنبال کردهاند. به نظر می‌رسد که ورزش بار دیگر باعث همبستگی مجدد ملی برای ایرانیان در سراسر دنیا دارد می‌شود.
کشتی ورزش اول مملکت ماست. شما حساب کنید، از ۱۹۶۸ لندن به اینسو، همان آقای مجتبی، خدا بیامرز تختی، همه این‌ها وقتی که مدال می‌گرفتند، آن موقع سی میلیون، الان هفتاد میلیون، همه تپش قلب می‌گیرند.
پرسش پایانی آقای علی‌آبادی! شما در حال حاضر در تهران هستید. آیا مسئولان ورزش این بار قول جدی و قابل باوری را اعلام کردهاند که به مدال‌آوران ورزشی ایران به محض ورود به کشور پاداش دهند، یا این بدقولی‌های سال‌های گذشته همچنان این بار نیز ادامه خواهد داشت؟
راستش قول داده‌اند که فردای روز رسیدن کاروان ورزشی، به بچه‌ها پاداش دهند. منتها می‌دانیم که این پاداش‌ها ناچیز است. امیدوارم که در زندگی این‌ها کارهای دیگر تأثیرگذار باشد که الگویی باشند برای جوان‌های آینده‌ی ما که بتوانند این راه را ادامه دهند. الان همین چند روزه غوغایی‌ست در باشگاهها برای ثبت نام کشتی.