یک قرن خودروسازی آئودی
۱۳۸۸ تیر ۲۴, چهارشنبه
تاریخ خودروسازی "آئودی" با آگوست هورش آغاز می‌شود. هورش دوازدهم اکتبر ۱۸۶۸ در منطقه "وینینگن" در ایالت راین‌لاند-فالز آلمان به دنیا آمد. زندگی ۸۳ ساله او در سوم فوریه ۱۹۵۱ در "مونشبرگ" ، شهر کوچکی در ایالت بایرن، به پایان رسید.
او که مهندس مکانیک بود، کارخانه‌های هورش و آئودی را پایه‌گذاری کرد. هورش از خانواده‌ای باغدار (باغ انگور) و آهنگر بود و تحصیلات خود را در مدرسه فنی به پایان برد. وی سپس به عنوان مهندس در کارخانه‌هایی در شهرهای روستوک و لایپزیگ و بعدها در مانهایم در کنار کارل بنز مشغول به کار شد.
بیشتر بخوانید: راز چهار حلقه در هم تنیده آئودی
نکته جالب اینکه آگوست هورش، پایه‌گذار یکی از کارخانه‌های ممتاز خودروسازی در جهان، خود گواهینامه رانندگی یا اجازه‌نامه‌ای برای راندن خودرو نداشت.
رابطه‌ی کاری او با همکارانش همواره مبتنی بر احترام بود. هورش به همراه اِدگار فریدریش (مشهور به "آخرین کارآموز آگوست هورش")، پسر یک تعمیرگاه‌دار، پس از جنگ جهانی دوم کار بسیار مهمی انجام داد؛ کاری که می‌توانست زندگی آنان را به خطر بیاندازد: پس از پایان جنگ، محل کارخانه‌ی آئودی در آلمان شرقی و در قلمرو اتحادیه جماهیر شوروی سابق قرار گرفت. هورش و فریدریش مقدمات فرار بیش از ۶۰۰ کارمند و کارگر این کارخانه را به اینگولاشتات در آلمان غربی فراهم کردند؛ شهری که به تدریج به یکی از قطب‌های خودروسازی آلمان و جهان تبدیل شد.
ادگار فریدریش از زمان همکاری خود با هورش خاطرات و یادداشت‌های بسیاری را جمع‌آوری کرد و بعدها در اختیار موزه آگوست هورش در شهر تسویکاو قرار داد.
آغاز فعالیت "پدر آئودی"
آگوست هورش در سال ۱۸۹۹ شروع به کار مستقل کرد و در ۱۴ نوامبر همان سال در شهر کلن آلمان کارخانه موتورسازی "Horch & Cie" را بنیان نهاد. وی بهدلیل اختلاف با هیئت مدیره و هیئت نظارت، در سال ۱۹۰۹ از این کارخانه جدا شد و در ۱۶ ژوئیه همان سال کارخانه‌ای جدید به راه انداخت، اما از آن‌جا که کارخانه اول به نام او نامیده شده بود، باید به فکر اسم جدیدی برای کارخانه جدید بود. بدین ترتیب ترجمه لاتین نام خود را به کارخانه جدید داد: آئودی. این ایده‌ی پسر یکی از همکاران هورش بود که زبان لاتین می‌آموخت. واژه هورش در زبان آلمانی به معنای "گوش کن" است. آئودی نیز ترجمه همین عبارت در زبان لاتین است. هورش از آن پس نامه‌های اداری را با عبارت "با تقدیم احترام، هورش-آئودی" به پایان می‌برد.
آئودی از ابتدا بهعنوان سازنده اتومبیل‌های اصطلاحا "اسپورت" نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. اتومبیل‌های این کارخانه بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۴ در مسابقات اتومبیل‌رانی آلپ درخشیدند و با موفقیت‌هایی پی‌درپی، نام آگوست هورش و کارخانه‌اش را در زمانی کوتاه در عرصه بین‌المللی نیز مطرح کردند. از آن پس مدل موفق "Audi Typ C 14/35 PS" لقب "فاتح آلپ" (Alpensieger) را دریافت کرد.
آگوست هورش پس از پایان جنگ جهانی اول از کار در کارخانه کناره‌گیری کرد، به برلین رفت و بهعنوان کارشناس خودرو مشغول به کار شد.
نخستین اتومبیلی که فرمانش سمت چپ بود
در سال ۱۹۲۱ بود که طراحان آئودی، کارشناسان خودروسازی را با نخستین خودروی "چپ‌رُل" در آلمان شگفت‌زده کردند: Audi 14/15 PS Typ K . این شرکت دیگر تنها بر موتورسازی و طراحی پیشرانه‌ها متمرکز نمی‌شد، بلکه وارد عرصه‌های ایمنی خودرو و مشتری‌پسند بودن محصولات نیز شد.
در سال ۱۹۲۳، آئودیِ تیپ "M" با موتور ۶ سیلندر به بازار آمد و ۴ سال بعد نخستین خودروی ۸ سیلندر این کارخانه به نام "امپراتور" معرفی شد.
یورگن اسکافته راسموسن، رییس کارخانه "DKW" در سال ۱۹۲۸ بخش اعظم سهام کارخانه آئودی را خرید و به خودروسازی خود افزود. در اکتبر ۱۹۲۹ که بحران اقتصادی دامنگیر کشورهای جهان شد، مدل،های بزرگ،تر با موتورهای ۶ و ۸ سیلندر با اقبال کمتری روبرو شدند. بدین ترتیب راسموسن دستور طراحی خودرویی کوچک را داد که در DKW تولید و در سال ۱۹۳۱ به بازار عرضه شد. این خودرو با استقبال فراوانی مواجه شد. مونتاژ این مدل در کارخانه آئودی نیز آغاز شد و بدین ترتیب موقعیت شغلی بسیاری از کارگران را در شرایط بحران مالی تضمین کرد.
مارک آئودی، نخستین حلقه در اتحادیه خودروسازی
در سال ۱۹۳۲ چهار کارخانه آئودی، واندرر (Wanderer)، DKW و هورش به هم پیوستند. کارخانه جدید "اتحادیه خودروسازی" (Auto Union) نام گرفت و در شهر کمنیتس گشایش یافت. مارک خودروهایی که در این کارخانه تولید می‌شدند، چهار حلقه در هم تنیده بود که همبستگی چهار خودروساز یادشده را تداعی می‌کرد. این علامت امروز هم معرف خودروهای تولید کارخانه آئودی است.
یکی از رمزهای موفقیت خودروسازی جوان "Auto Union"، استفاده از تجربیات کارخانه‌های مختلف در تولید خودرویی واحد بود. این کارخانه می‌توانست بدین ترتیب، مدلی متشکل از اجزاء مختلف را عرضه کند: بهعنوان مثال، خودرویی دیفرانسیل جلو در کلاس متوسط به نام "UW" در ماه‌های نخست سال ۱۹۳۳ به تولید انبوه رسید. موتور ۶ سیلندر با حجم دو لیتری این مدل، طراحی فردیناند پورشه بود و در کارخانه واندِرِر (یکی از زیرمجموعههای Auto Union) تولید می‌شد، اتاق آن را کارخانه هورش می‌ساخت و مدلهای اصطلاحا "استِیشِن" را اتاق‌سازی معروف "Glنser" در شهر درسدن تولید می‌کرد. در این مدل، حرف "U" نشاندهنده تیپ خودرو و "W" حرف اول واندرر (Wanderer)، تولیدکننده موتور آن بود.
"UW" رفته‌رفته به‌سازی شد، موتور ۲ و ۳ دهم لیتری پرقدرت‌تری از واندرر روی آن نصب شد، در نمایشگاه خودروی برلین در سال ۱۹۳۵ به نام Audi Front" 225" عرضه شد و تا سال ۱۹۳۸ نیز در خط تولید باقی ماند.
آئودی "۹۲۰" مدلی بود که پس از این خودرو تولید شد. بدنه این خودروی دیفرانسیلعقب، طراحی مدرن‌تر و زیباتری داشت، در آن از موتوری ۶ سیلندرِ خطیِ ساختِ کارخانه هورش استفاده می‌شد. این مدل پرطرفدار در دسامبر ۱۹۳۸ با خط تولید هورش خداحافظی کرد.
آغازی دوباره در اینگولاشتات
نوار موفقیت‌های بزرگ خودروساز "چهارحلقه‌ای" با شعله‌ورشدن آتش جنگ جهانی دوم از هم گسست. ساخت خودروهای غیرنظامی تقریبا به‌طور کامل متوقف شد و کارخانه در خدمت تولید تجهیزات نظامی قرار گرفت. آخرین خودروی غیرنظامی آئودی پیش از جنگ جهانی دوم، در آوریل ۱۹۴۰ از خط مونتاژ خارج شد. بدین ترتیب وقفهای ۲۵ ساله آغاز شد.
با پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، آلمان به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد و کارخانه آئودی که در بخش شرقی واقع شده بود، به شوروی رسید. از این کارخانه سلب مالکیت شد، اجزا و دستگاه‌های آن از هم باز شدند و سه سال بعد هم نام کارخانه به‌طور کامل از فهرست بنگاه‌های تجاری ثبت‌شده در شهر کمنیتس حذف شد.
مدیران این شرکت که در پایان جنگ به ایالت بایرن (در جنوب آلمان، جزو آلمان غربی) رفته بودند، در سال ۱۹۴۵ در شهر "اینگولاشتات" انباری برای لوازم یدکی Auto Union به‌پا کردند. این انبار، هسته اصلی شرکتی شد که در سوم سپتامبر ۱۹۴۹ به نام "Auto Union" (با مسئولیت محدود) ثبت شد. مدیریت شرکت جدید را خودروساز "چهارحلقه‌ای" بر عهده گرفت.
در ابتدا همان مدلهای قدیمی "DKW" با موتورهای دوزمانه با آرم چهارحلقه روانه بازار شدند. این خودروها به همراه موتورسیکلتهای ساده، بادوام و قابلاعتماد، برای روزهای مبادای پس از جنگ جهانی، بسیار مناسب بودند.
در نمایشگاه صادرات هانوفر در ماه‌های آغازین سال ۱۹۴۹، وانتبار "DKW F 89 L" و موتورسیکلت "DKW RT 125 W" معرفی شدند. این‌ها نخستین محصولات کارخانه اینگولاشتات بودند. همزمان طراحی خودروی سواری "DKW" آغاز شد که در تابستان ۱۹۵۰ در کارخانه جدیدی در دوسلدورف تولید شد.
فریدریش فلیک از سال ۱۹۵۴ به تدریج بخش عمدهی سهام "Auto Union" را خرید. هدف‌گذاری او این بود که در میان‌مدت، شریک تجاری قدرتمندی برای این کارخانه بیابد. در آوریل ۱۹۵۸ کارخانه "دایملر-بنز" ۸۸ درصد سهام "Auto Union" را خرید و یک سال پس از آن، این کارخانه ۱۰۰ درصد شرکت تابعه بنز شد.
تولد دوباره مارک آئودی
اصرار بر ساخت موتورهای دو زمانه، شمار فروش خودروهای "DKW" را در سال‌های آغازین دهه ۱۹۶۰ کاهش داد. در این زمان دایملر-بنز به یکی از مهندسان خود به نام لودویگ کراوز مأموریت داد تا یک موتور چهارسیلندرِ چهارزمانه را برای مدل جدید "DKW F 102" مناسب‌سازی کند.
کراوز بهعنوان مدیر فنی به کارخانه اینگولاشتات آمده و یک موتور چهارزمانه را بهعنوان "سوغات" همراه خود آورده بود. "سوغات" کراوز تغییر داده شد و خودروی یادشده در سال ۱۹۶۵ بهعنوان نخستین خودروی شرکت با موتور چهارزمانه، پس از جنگ جهانی دوم به بازار آمد.
عرصه جدیدی آغاز شده بود که نیازمند نامی مناسب بود. بدین ترتیب نام معروف و خوشسابقه آئودی بار دیگر متولد شد. نخست تنها "سری آئودی" بهعنوان نام برای این گروه از تولیدات انتخاب شد، بدون اینکه دنباله‌ای برای مدلهای مختلف ذکر شود، روی این نام تبلیغات فراوانی صورت گرفت و موجب موفقیت بسیار آن شد. سری‌های مختلف " DKW F 102" تا سال ۱۹۷۲ روانه بازار شدند.
کارخانه اینگولاشتات از سال ۱۹۶۵ به خودروسازی فولکسواگن واگذار شده بود. صاحبان جدید کارخانه به درخواست مهندسان، برای ساخت مدلی که طراحی خودشان باشد، پاسخ منفی دادند. قرار بود از ظرفیتهای کارخانه اینگولشتات برای تولید فولکس "قورباغه‌ای" استفاده شود. اما لودویگ کراوز که در این زمان عضو هیئت مدیره و مدیر بخش طراحی بود، تصمیم گرفت پنهانی مدل جدیدی از آئودی را طراحی کند. این مدل که در ابتدا توسط سران فولکسواگن در شهر وولفزبورگ آلمان تحریم شده بود، در نوامبر ۱۹۶۸ در اینگولاشتات و در یک کنفرانس مطبوعاتی بین‌المللی معرفی شد. نام این مدل "Audi 100" بود؛ همان مدلی که در دهه ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ شمسی نیز هنوز در خیابانهای ایران دیده می‌شد.
این مدل نخستین مدلی بود که مستقل از میراث "DKW" تولید شده بود. موفقیت بزرگی که این مدل کسب کرد، حق را به پدران خود داد. این موفقیت بزرگ با استقلال "Auto Union" همراه شد.
جهش با تکیه بر فن‌آوری
با هدایت فولکسواگن، در سال ۱۹۶۹ "Auto Union" و موتورسازی "NSU" در شهر "نِکِرز اولم" با هم ادغام شدند. کارخانه جدید، شرکت سهامی "Audi NSU Auto Union" نامیده شد. همکاری این دو شرکت مدلهای موفق بسیاری را به دنیای خودروسازی عرضه کرد، مدل‌هایی که از موتورها و پیشرانه‌های متنوعی برخوردار بودند و بهدلیل تفاوت‌های فنی بسیار با خودروهای همزمان خود، با استقبال فراوانی روبرو شدند.
در سال ۱۹۷۲، نخستین نسل "آئودی ۸۰" (سری ساخت B1) به بازار آمد. این خودرو تفاوت‌های فنی بسیاری با دیگر مدلهای زمان خود داشت؛ از جمله اینکه میل‌بادامک موتور در بالا قرار داشت و خودرو از سیستم فرمان مطمئن‌تری بهره می‌برد که قدرت مانور آنرا افزایش می‌داد. از این مدل تا پایان تولید نسل نخست، یک میلیون دستگاه ساخته شد.
فردیناند پیئِش (Ferdinand Piëch) در سال ۱۹۷۴ و پس از لودویگ کراوز، مدیریت بخش توسعه‌ی فنی کارخانه را بر عهده گرفت. پیشرفت‌های تکنیکی در دوران مدیریت او به اوج رسیدند و همزمان جایگاه آئودی در میان خودروسازان برتر تثبیت شد. موتور ۵ سیلندر (۱۹۷۶) فن‌آوری توربو در تزریق سوخت (۱۹۷۹) و "چهارچرخ مؤثرِ" کواترو (۱۹۸۰) شاهدانی بر این ادعا هستند. (چهارچرخ مؤثر در خودروهای سواری به مدل‌هایی گفته می‌شود که در آن نیروی تولیدشده در موتور، در جعبه‌دنده بین محور (چرخهای) عقب و جلو، با نسبت‌های مختلف تقسیم می‌شود. کواترو (Quattro) نیز به مدل‌هایی از آئودی گفته می‌شود که موتور آنها نسبت به مدلهای مشابه به‌سازی شده و خودرو دارای اصطلاحا "آپشِن"های بیشتری است. این تغییرات توسط شرکتی مجزا در آئودی و روی برخی از محصولات اعمال می‌شود.)
سال ۱۹۸۵ نام کارخانه از شرکت سهامی "Audi NSU Auto Union" به شرکت سهامی "Audi" تغییر کرد. از آن زمان کارخانه و محصولات آن به همین نام خوانده می‌شوند. محل کارخانه بار دیگر به اینگولاشتات بازگردانده شد و قطار موفقیت‌های فنی آئودی به حرکت خود ادامه داد: اتاق‌های تمام گالوانیزه که در زمان خود از نظر جنبه‌های "هواپویشی" (آیرودینامیکی) در جهان بهترین بودند، به‌کارگیریِ گسترده‌ی موتورهای بنزینی که از گازهای خروجی آنها برای متراکم‌کردن هوای تزریقی به سیلندرها استفاده می‌شد، طراحی موتورهای دیزلیِ تزریق مستقیم با مصرف سوخت پائین، اتاق‌های آلومینیومی، نخستین خودروهای هیبرید (خودروهایی که از پیشرانه‌های ترکیبی – عمدتا الکتریکی-بنزینی – استفاده می‌کنند)، انژکتورهای تزریق مستقیم بنزینی و تولید خودروهای "لوکس" با موتورهای ۸ و ۱۲ سیلندر، شاهدان رسیدن آئودی به حد و اندازه‌های خودروسازی ممتاز هستند.