زندانيان تن و حرفه معلوليت
۱۳۹۷ دی ۲۷, پنجشنبه
در سال ۱۸۱۱ در خانواده فرودستی در تايلند كنونی كه آن زمان سيام خوانده مي‌شد، زاده شدند و چون دوقلوهای به هم چسبيده بودند از همان روزها آنها را آدمک‌های نمايشی كردند تا از معلوليتشان در ميدان‌های شهر و سيرک‌ها حرفه نان‌آوری بسازند و چون خودشان هم چاره ديگری برای گذران زندگی نمی‌ديدند، به اين كار رضايت دادند.
آوازه آنها چنان در سراسر جهان پيچيده بود كه نام اين مشكل را «دوقلوهای سيامی» گذاشته‌اند.
چانگ و اِنگ دو بدن مستقل داشتند و تنها در ناحيه سينه به هم چسبيده بودند. منش و رفتار آن دو هم با هم كاملا متفاوت بود. در حالی كه چانگ اهل خوشگذرانی و باده‌نوشی بود و به كتاب و سواد علاقه‌ای نداشت، اِنگ ساكت بود و هرگاه كه می‌توانست، می‌خواند و می‌نوشت.
۱۸ ساله بودند كه دو اسكاتلندی و آمريكايی آنان را از مادرشان خريدند و به آمريكا بردند و با نشان دادنشان در شهرها پول هنگفتی به جيب زدند.
دو سال بعد كه آن دو به سن بلوغ قانونی رسيدند از «صاحبان» خود جدا شدند و خود نمايش را ادامه دادند.
۳۲ ساله بودند كه در روستايی در ايالت نورث كارولاينا ساكن شدند و با دو خواهر بردبار و ياری‌رسان ازدواج كردند؛ گو اينكه هرگز نمی‌توانستند زندگی خصوصی و حريم شخصی بی حضور ديگری داشته باشند.
چانگ صاحب ۱۰ و اِنگ ۱۱ فرزند شد و در ۶۳ سالگی در مركز آمريكا درگذشتند.