جشنواره موسیقی بوخوم توتال و حضور گروه تپش ۲۰۱۲ در آن

هنگامی که در ایستگاه قطار در شهر بوخوم پیاده می‌شوم، شلوغی ایستگاه قطار و جوانانی که دسته دسته در بیرون ایستگاه با هم ایستاده، می‌گویند و می‌خندند، نشان‌دهنده فضایی است غیر از زندگی هر روزه. سازماندهندگان جشنواره بوخوم توتال به من گفته‌اند که صحنه‌های اجرای گروههای موسیقی در همان نزدیکی ایستگاه قطار است و کافی است که ببینم جمعیت به چه سمت حرکت می‌کند. همین طور هم هست. از یکی از کسانی که همراه با جمعیت به سمت روبروی ایستگاه قطار می‌رود، می‌پرسم که صحنه‌های فستیوال موسیقی کجا هستند. دو خیابان آن طرفتر را نشانم می‌دهد. کافه‌های اطراف پر از جمعیت است. هر چه به محل جشنواره نزدیکتر می‌شوم، صدای موسیقی با وضوح بیشتر به گوشم می‌خورد. سن‌های برنامه در فضای آزادند. ورود به محل جشنواره برای همه رایگان است.

بزرگترین جشنواره‌ی موسیقی

۲۲ سال از عمر جشنواره بوخوم توتال می‌گذرد. مبتکران آن در فکر سازمان دادن فستیوالی بودند که در آن نمایش خیابانی و نواختن آزاد موسیقی به فضای مرده آن دوره شهرشان، بوخوم، زندگی ببخشد. آنها پیش بینی نمی‌کردند که ابتکار آنان به خلق یکی از بزرگترین جشنواره‌های موسیقی اروپا بیانجامد، جشنواره‌ای که در آن تنوع سبک و استیل گروههای موسیقی مرز نمی‌شناسد، از راک و رپ می‌توان شنید تا پاپ و سالزا. آنچه برای سازمان‌دهندگان فستیوال مهم است، این است که گروههای شرکت کننده، موسیقی‌ای پیشرفته و اصیل را عرضه کنند و سبک و شیوه ویژه خود را داشته باشند. فستیوال روی خلاقیت و فردیت تاکید دارد.

از هشت سال پیش تا کنون شمار مردمی که از این جشنواره دیدن می‌کنند نسبت به گذشته دو برابر شده است. سالانه حدود یک میلیون نفر، که اکثرشان بین سنین ۱۶ تا ۳۵ هستند، از نقاط مختلف آلمان و نیز از کشورهای دیگر به این جشنواره می‌آیند. بوخوم توتال به نماد شهر بوخوم تبدیل شده و به رونق اقتصادی شهر کمک فراوان می‌رساند.

امسال از ۱۳۰۰ تقاضایی که توسط گروههای موسیقی داده شده ۷۰ باند از آلمان و دیگر کشورها، در بوخوم توتال پذیرفته شدند، از باندهای تازه پا گرفته تا پرتجربه. یکی از این گروهها هم گروه ایرانی – آلمانی تپش ۲۰۱۲ است که برنامه‌اش را به جنبش دانشجویی ایران تقدیم کرده است.

برنامه گروه تپش ۲۰۱۲

برنامه گروه تپش ۲۰۱۲ شنبه ۵ ژوییه ساعت ۷ و نیم شب روی صحنه اصلی فستیوال شروع می‌شود. سرپرست تپش ۲۰۱۲ امید پوریوسفی است که همراه با ۷ عضو دیگر باند خود با ملیتهای گوناگون آلمانی،‌ انگلیسی و لهستانی، به سه زبان انگلیسی، آلمانی و فارسی می‌خواند. موضوعهای تپش ۲۰۱۲ سیاسی هستند. متن‌های ترانه‌های گروه در مخالفت با جنگ است و سنگسار و در تبلیغ دوستی میان ملتها. این گروه در سال ۲۰۰۶ جایزه کریول استان نوردراین وستفالن آلمان را در بخش موسیقی جهانی از آن خود کرد که به گروههایی اهدا می‌شود که توانسته‌اند پیوندی میان موسیقی کشورهای خود و موسیقی غربی ایجاد کنند. از زمانی که شاهین نجفی نیز به این گروه پیوسته است نام تپش ۲۰۱۲ بیش از پیش در رسانه‌های ایرانی مطرح شده است. ترانه‌های رپ شاهین نجفی توانسته است با بکارگیری زبان انتقادی بی‌پرده مخاطبان بسیاری را بخصوص در میان اقشار جوان معترض به وضعیت سیاسی و اجتماعی حاکم در ایران جذب کند.

کمی مانده به آغاز برنامه میدان جلوی سن پر از جمعیت می‌شود. ایرانیانی نیز در میان جمعیت دیده می‌شوند. با آغاز کنسرت باز جمعیت بیشتری وارد میدان می‌شوند.

رنگین کمانی از سبکهای گوناگون موسیقی

تپش ۲۰۱۲ در عرض کمتر از ۴۵ دقیقه رنگین کمانی از سبکهای گوناگون موسیقی را عرضه می‌کند، پاپ، رگی،‌ راگا، لاتین، اسکا، رپ و هیپ هاپ. موضوع اکثر ترانه‌ها سیاسی است یا اجتماعی، و در آن میان ترانه‌ "چه اشتباهی کردم" گوگوش. خواننده آلمانی گروه علیه جنگ می‌خواند، خواننده انگلیسی از سنگسار و امید پوریوسفی در باره عشق و اعتماد و خوشبختی.

ملودیها شادی‌برانگیز است و جمعیت را می‌بینی که با ریتم تکان می‌خورد یا می‌رقصد. شاهین نجفی با ترانه رپ “ما مرد نیستیم“ به روی سن می‌آید و با تشویق ایرانیان حاضر روبرو می‌شود که اکثرا ترانه او را پیش از این شنیده‌اند. آنها هم که برای اولین بار آن را می‌شنوند، متاثرند. ایرانیها را نگاه می‌کنم که با ریتم این رپ حرکتی نمی‌کنند. شعر آن بیش از حد تکان‌دهنده است.

کنسرت تپش ۲۰۱۲ با معرفی گروه ۸ نفره و ترانه “باز صبرم سرآمد“ از امید پوریوسفی در سبک اسکا به پایان می‌رسد که جمعیت حاضر را به رقص و وجد می‌کشاند. امید پوریوسفی به جمعیت می‌گوید که آرزو دارد برگزاری چنین کنسرت آزادی را در ایران تجربه کند.