صدمین سالگرد تولد ویلی برانت خاموش‌کننده آتش جنگ سرد

ویلی برانت، صدراعظم پیشین آلمان، در سال ۱۹۷۰ در مقابل بنای یادبود قربانیان قیام در شهر ورشوی لهستان زانو زد. برانت با این عمل خود یاد کسانی را گرامی داشت که به دست سربازان آلمان نازی کشته شده بودند. او به این ترتیب به طور رسمی مسئولیت آلمان را در برافروختن آتش جنگ پذیرفت.

نام ویلی برانت در شناسنامه‌اش هربرت فرام بود. پدر و مادرش با هم ازدواج نکرده بودند. برانت در سال ۱۹۳۳ زمانی که هیتلر قدرت سیاسی را در آلمان کسب کرد، نام فامیل مادرش را برگزید. او به خاطر اعتقاد به سوسیال دمکراسی مجبور به زندگی مخفی و سپس مهاجرت به اسلو شد. او در آن‌جا خبرنگاری پیشه کرد و به سازماندهی مهاجران آلمان که به کشورهای اسکاندیناوی پناهنده می‌شدند پرداخت.

ویلی برانت با پایان جنگ در سال ۱۹۴۵به آلمان بازگشت. او نماینده اولین پارلمان پس از جنگ جهانی دوم در آلمان بود. برانت در سال ۱۹۵۷ شهردار شهر برلین شد. در دوران شهرداری برانت بود که دیوار برلین در سال ۱۹۶۱ بنا و شهر برلین به دو پاره تقسیم شد. برانت در آن زمان به شدت کوشید تا غرب برلین به آلمان و حوزه نفوذ غرب تعلق یابد.

دو سال پس از بنای دیوار برلین و تقسیم این شهر جان اف کندی، رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده آمریکا، از برلین دیدار کرد. کندی به همراه ویلی برانت، شهردار برلین و کنراد آدناور، صدراعظم وقت آلمان، در اتوموبیلی سر باز از گوشه و کنار شهر دیدن کردند. کندی با بیان جمله "من یک برلینی هستم." همبستگی خود را با مردم این شهر و آلمان فدرال بیان کرد.

ویلی برانت در آغاز دهه ۱۹۶۰ به همراه ایگون بار، سیاست‌مدار مورد اعتماد او، طرح جدید سیاسی خود را در ارتباط با اروپای شرقی برنامه‌ریزی کرد. برانت و بار با برنامه "تغییر در پی نزدیکی" کوشیدند سیاست نزدیکی با کشورهای شرق اروپا را جایگزین سیاست خشونت‌بار با این کشورها کنند. برانت در نظر داشت با این روش به بخش شرقی آلمان، که خود را "جمهوری دمکراتیک آلمان" می نامید، نزدیک شود.

برانت پس از دو شکست در انتخابات پارلمانی آلمان در سال‌های ۱۹۶۱ و ۱۹۶۵ سرانجام در سال ۱۹۶۹ اولین صدراعظم سوسیال دمکرات آلمان فدرال شد. انتخاب برانت در حالی بود که حزب دمکرات مسیحی آلمان آرای بیشتری به دست آورده بود. برانت در این انتخابات توانست با ائتلاف با حزب دمکرات‌های آزاد آلمان صدراعظم این کشور شود.

برای نخستین بار ویلی برانت و ویلی اشتوف، روسای دو دولت جدا از هم آلمان در شهر ارفورت آلمان شرقی با یگدیگر دیدار کردند. مردم آلمان شرقی با شوق فراوان به استقبال صدراعظم آلمان فدرال رفتند. هزاران نفر به هتل محل اقامت ویلی برانت هجوم بردند و خواستار آن شدند که ویلی برانت از پنجره اتاق هتل‌اش آن‌ها را ببیند.

دهم دسامبر سال ۱۹۷۱ ویلی برانت جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. در بیانیه هیئت ژوری در این باره آمده صدراعظم آلمان به نام مردم این کشور دست‌اش را برای برقراری آشتی میان کشورهای متخاصم قدیمی دراز کرد. به این ترتیب از ویلی برانت به خاطر سیاست‌اش در رابطه با شرق تقدیر شد؛ سیاستی که در دوران جنگ سرد از تنش‌ها میان شرق و غرب کاست.

بسیاری از موتلفان کابینه برانت از سیاست او در ارتباط با شرق ناراضی بودند. اپوزیسیون خواستار کسب رای اعتماد در ارتباط با ویلی برانت شد. در رای‌گیری به این مناسبت در سال ۱۹۷۲ در بوندس تاگ، مجلس نمایندگان آلمان، مخالفان برانت رای کافی به دست نیاوردند. بارتسل رقیب برانت پس از پایان رای‌گیری قبول شکست کرد و به برانت تبریک گفت.

دلیل کناره‌گیری ویلی برانت در سال ۱۹۷۴ از پست صدارت عظمای آلمان، فعالیت فشرده گونتر گیوم، همکار مورد اعتماد برانت، با سازمان اطلاعات جمهوری دمکراتیک آلمان بود. گفته می‌شود که گیوم و همسرش بیست سال برای این کشور جاسوسی می‌کردند. بعضی نیز می‌گویند دلیل استعفای برانت افسردگی یا زیاده‌روی در روابط عاشقانه با زنان بوده است.

پس از کناره‌گیری برانت، هلموت اشمیت صدراعظم آلمان شد. گرچه اشمیت در دوران صدراعظمی ویلی برانت وزیر دفاع و پس از آن وزیر دارایی کابینه او بود، اما این دو با هم رقابتی دیرینه داشتند. شیوه سیاست‌گذاری برانت و اشمیت تفاوت‌هایی جدی با هم داشت.

ویلی برانت در سال ۱۹۷۶ به ریاست اینترناسیونال سوسیالیستی انتخاب شد. برانت در این سمت از جمله با فیدل کاسترو، یاسر عرفات و گورباچف دیدار و گفت‌و‌گو کرد. او سبب شد که اینترناسیونال سوسیالیستی بار دیگر وزنه‌ای در سیاست جهان شود.

در نهم نوامبر سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فروریخت؛ دیواری که ۲۸ سال تمام شهر برلین را به دوقسمت تقسیم کرده بود. ویلی برانت نیز روز بعد از آن خود را به برلین رساند. او در نطقی به این مناسبت اعلام کرد که از این رویداد بسیار خشنود است. او در باره اتحاد کشورهای اروپایی گفت: «هرآنچه به هم تعلق دارد با هم رشد می کند.»