مخالفت آمریکا با ارسال گاز ایران به اروپا

در ژوئن ۲۰۰۶، پس از اعلام پشتیبانی دولت‌های اروپایی و ترکیه از طرح گازرسانی "نابوکو"، چنین به نظر می‌رسید که اتحادیه‌ی اروپا به یکی از اهداف بزرگ خود برای تأمین درازمدت گاز موردنیازش رسیده است. هدف از ایجاد این خط لوله‌ی ۳۳۰۰ متری، ارسال گاز ایران، جمهوری آذربایجان، عراق، مصر و احتمالاً قزاقستان به اروپاست. اتحادیه‌ی اروپا می‌تواند از این طریق سالانه ۳۰ میلیارد متر مکعب گاز وارد کند و از وابستگی خود به گاز روسیه بکاهد. اجرای این طرح نزدیک به ۵ میلیارد یورو هزینه برمی‌دارد و قرار است که از سال ۲۰۰۸ توسط ۵ شرکت ملی از اتریش، بلغارستان، ترکیه، رومانی و مجارستان به اجرا در‌آید و در سال ۲۰۱۱ به مرحله‌ی بهره‌برداری برسد.

ترکمنستان به جای ایران

اکنون دولت ایالات متحده خواستار حذف ایران از طرح "نابوکو" شده است. ماتیو برایزا (Mathew Bryza)، یکی از مقامات بلندپایه‌ی وزارت امور خارجه‌ی آمریکا که برای شرکت در یک کنفرانس انرژی به مجارستان سفرکرده است، گفت: «ما از طرح نابوکو به عنوان عنصری برای گسترش امکانات در راه تأمین انرژی اروپا پشتیبانی می‌کنیم، اما فقط در صورتی که ایران در آن سهیم نباشد».

ایالات متحده هم‌زمان خواهان آن است که سهم کشورهای آسیای میانه در این طرح بیشتر شود. برایزا اطمینان دارد که می‌توان ترکمنستان را وادار به شرکت در آن کرد.

دولت ترکمنستان تا کنون علاقه‌ای به مشارکت در ایجاد خط لوله‌ی نابوکو نشان نداده است و بیشتر مایل است که میزان صادرات گاز خود به چین و ترکیه را افزایش دهد.

کارشناسان معتقدند که دخالت ترکمنستان در این جریان مشکل‌ساز خواهد شد. به گفته‌ی ولادیمیر میلو (Wladimir Milow)، رئیس انستیتوی مستقل "سیاست انرژی" در مسکو، "روابط کشورهای حوزه‌ی دریای خزربیش از حد پیچیده است"، به طوری که "حتی عقد یک قرارداد دوجانبه میان ترکمنستان و جمهوری آذربایجان" ناممکن به نظر می‌رسد.

ایالات متحده نمی‌تواند به‌طور مستقیم بر این طرح تأثیر بگذارد، اما این امکان را دارد که شرکت‌های مجری طرح را تحریم کند. از آنجا که این شرکت‌ها همگی دولتی هستند، بروز یک بحران میان اروپا و آمریکا بعید نیست. یکی از این شرکت‌ها، کارتل نفتی اتریشی OMV، در بهار امسال به دلیل بستن یک قرارداد با ایران به شدت مورد سرزنش و تهدید آمریکا قرار گرفت.

فار / خبرگزاری فرانسه، فایننشل تایمز