"پیاده‌راه" در آلمان۹۰ ساله شد
نود سال پیش و در زمانه‌ای که رفت و آمد انواع و اقسام خودروها و وسایل نقلیه در شهرهای بزرگ جهان نشانه جنب و جوش و مدرنیسم شناخته می‌شد، خیابان لیمبکر شهر اسن به روی وسایل نقلیه بسته شد و به انحصار شهروندان پیاده در آمد.
تولید انبوه خودرو و دیگر وسایل نقلیه موجب شد که شهرهای بزرگ "خودرومحور" شوند و همه ساخت و سازهای شهری درخدمت عبور و مرور خودروها قرار گیرد. حضور هرچه بیشتر خودروها در خیابان‌ها نشانی از جنب‌وجوش، سرزندگی، رونق اقتصادی و مدرن بودن شهرها به‌حساب می‌آمد. لابلای خودروها در آن زمان کالسکه و گاری نیز تردد می‌کردند. (عکس از سال ۱۹۲۸ در برلین)
روز ۱۴ اکتبر ۱۹۲۷ بخش شهرسازی شهر اسن با صدور بخش‌نامه‌ای عبور و مرور وسایل نقلیه را از خیابان "لیمبکر" (Limbecker) برای همیشه ممنوع اعلام کرد. این خیابان اولین خیابان دارای مرکز خرید و فروشگاه بود که تردد خودرو در آن ممنوع شد تا افراد پیاده بتوانند بدون دغدغه تصادف با اتومبیل به خرید و گردش بپردازند.
اجرای ایده "پیاده‌راه" اما در دهه ۱۹۵۰ سرعت گرفت. "لین‌بان" (Lijnbaan) در شهر روتردام هلند اولین شهر اروپایی است که بعد از جنگ جهانی دوم و در سال ۱۹۵۳ "پیاده‌راه" ایجاد کرد.
شهرداری شهر کاسل که در بمباران‌های جنگ دوم ویران شده بود، از فرصت بازسازی استفاده کرد و طرح بازسازی خیابانی را به مزایده گذاشت. خیابان پله‌ای یا "ترپن‌اشتراسه" Treppenstraße اولین پیاده‌راه رسمی آلمان است که در سال ۱۹۵۳ در شهر کاسل افتتاح شد.
یک ماه بعد از افتتاح نخستین پیاده‌راه رسمی در شهر کاسل، در شهر کیل واقع در شمال آلمان نیز روز ۱۲ دسامبر سال ۱۹۵۳ "خیابان‌هولستن" Holstenstraße که فروشگاه‌ها و مراکز تجاری در آن قرار داشت به پیاده‌راه تبدیل شد. (عکس مربوط به خیابان‌هولستن درسال ۱۹۰۵ میلادی است)
روز ۲۳ فوریه سال ۱۹۶۶ "شیلدر‌گاسه" (Schildergasse) شهر کلن آلمان رسما به پیاده‌راه تبدیل شد. این خیابان طبق شمارشی که درسال ۲۰۱۶ صورت گرفت، با عبور ۱۶ هزار و ۸۳۵ نفر در ساعت یکی از پرگذرترین پیاده‌راه‌های اروپا محسوب می‌شود .
اگر در آلمان تا نیمه دهه ۱۹۶۰ میلادی فقط یک خیابان در مرکز شهر به پیاده‌راه تبدیل می‌شد، شهر اولدون‌بورگ (Oldenburg) اولین شهری در آلمان است که سال ۱۹۶۷ در آن، تمام مرکز شهر به پیاده‌راه تبدیل شد.
از اواسط دهه ۱۹۶۰ میلادی ساخت پیاده‌راه در جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) نیز رواج یافت. خیابان کارل مارکس در شهر ماگدبورگ که حال "برایتن‌وگس" خوانده می‌شود، اولین خیابان در آلمان شرقی بود که به پیاده‌راه تبدیل شد.
خیابان "تسایل" (Zeil) در فرانکفورت از اواخر قرن نوزدهم یکی از مهمترین مراکز تجاری این شهر محسوب می‌شد.
تا پایان دهه ۱۹۷۰ تقریبا تمامی شهرهای بزرگ و کوچک آلمان دارای پیاده‌راه بودند. در سال‌های بعد در برخی از شهرها بر وسعت و تعداد پیاده‌راه‌ها افزوده شد. خیابان "تسایل" فرانکفورت در دهه هفتاد میلادی به پیاده‌راه تبدیل شد.
ایده ایجاد پیاده‌راه درواقع بخشی از برنامه شهرسازی "خودرو محور" بود که در آن محل عبور عابر پیاده و خودروها، محل سکونت و محل خرید از هم تفکیک می‌شدند. در نزدیکی تمامی پیاده‌راه‌ها به مرور زمان ساختمان‌ها و پارکینگ‌های چند طبقه ساخته شد که گنجایش چند هزار خودرو را دارند.
پیاده‌راه‌ها در آلمان با علامت یک زن و کودک همراه (سمت راست عکس) مشخص می‌شوند. درپیاده‌‌‌راه‌های برخی از شهرها مثل فرایبورگ و یا در این عکس مربوط به شهر کارلسروهه برای تسهیل دسترسی شهروندان به مراکز خرید، عبور و مرور وسایل نقلیه عمومی آزاد است.
پیاده‌راه‌ها تبدیل به جایی برای اجرای موزیک خیابانی، آکسیون‌های اعتراضی و پهن‌کردن بساط برای فروشندگان دوره‌گرد دارای مجوز نیز شده است. (عکس از اعتراض دانشجویان شهر کاسل به کاهش بودجه دانشگاه‌ها مربوط به سال ۱۹۹۷)
از دهه ۱۹۸۰ میلادی ساختمان‌های مدرن و عظیم مراکز خرید به رقابت با پیاده‌راه‌های مراکز شهرها برخاستند و موفق شدند با خدماتی که ارائه می‌دادند بخشی از مشتریان این خیابان‌ها را به خود جلب کنند.
پیاده‌راه تا سال‌ها یک پدیده اروپایی باقی ماند. بخش اعظم پیاده‌راه‌هایی که در دهه ۶۰ میلادی در آمریکا ساخته شده بودند برچیده شدند.