گزارش تصویری از رزمی‌کاران زن در افغانستان

دو زن تنها در یک ورزشگاه. این عکس تنهایی، طرد شدن از جامعه و محرومیت و مظلومیت زنان افغانستان را نشان می‌دهد. این یک واقعیت است که در بیش از یک دهه اخیر لنز دوربین‌ها بیشتر به سوی زنان چادری افغانستان بوده است، تا جایی که در خارج از این کشور همه زنان افغانستان را با رنگ آبی تصور می‌کنند. اما زندگی زنان این کشور رنگ‌های دیگری هم دارد.

اگر به جامعه افغانستان عمیق‌تر نگاه کنیم، مشخص می‌شود که وضعیت زنان در سال‌های اخیر تغییرات زیادی کرده است. یک مثال علاقه‌مندی زنان افغان به ورزش‌های رزمی است که در این آلبوم عکس به آن پرداخته شده است.

شمار دخترانی که در افغانستان به ورزش‌های رزمی روی می‌آورند هر روز بیشتر می‌شود. دلیل این پدیده به طور دقیق مشخص نیست؛ کسی چه می‌داند، شاید محرومیت و مظلومیت نسل گذشته زنان.

باشگاه‌های ورزشی مخصوص دختران را حالا در اکثر کلان‌شهرهای افغانستان می‌توان دید. در برخی از ولایت‌ها حتی در روستاها هم باشگاه‌هایی دایر شده است. در سال‌های اخیر شمار مربی‌های زن نیز به مراتب بیشتر شده است. اما هنوز هم جامعه با ورزش دختران و زنان مشکل دارد.

دختران ورزشکار در باشگاه‌های ورزشی بیشتر نوجوان هستند. هرچه سن دختران بیشتر می‌شود، رفتن‌شان به باشگاه و آغاز یک رشته ورزشی هم برای‌شان در جامعه سخت‌تر می‌شود.

در میان رشته‌های ورزشی رزمی، رشته‌های مشت‌زنی، کاراته، تکواندو و جودو رشته‌هایی هستند که دختران بیشتر به آنها علاقه دارند.

زمانی دختران در افغانستان اجازه هیچ کاری نداشتند. آن زمان، زمانی بود که طالبان بر افغانستان حکومت می‌کردند. اما پس از فروپاشی حکومت طالبان، زنان و دختران زیادی به ورزش روی آوردند و حتی در مسابقات بین‌المللی مدال کسب کردند.

ورزش برای سلامتی مفید است؛ اما برای دختران و زنان در افغانستان بیشتر. آزارهای خیابانی دختران در افغانستان یکی از مسائلی است که همیشه در این کشور مطرح است. حداقل ورزش‌های رزمی می‌توانند به دختران و زنان در دفاع از خود کمک کنند.

مواردی هم وجود داشته که در آنها مرد مزاحم با یک حرکت زن نقش زمین شده است.

هنوز تا راهیابی دختران رزمی‌کار افغانستان به رقابت‌های معتبر جهانی راه درازی در پیش است. برخی از آنان سخت تلاش کرده‌اند که به المپیک بروند. از جمله در رشته مشت‌زنی پیشرفت‌های خوبی حاصل شده است.