Negocjacje koalicyjne i twarde orzechy do zgryzienia

Wydaje się, że szefowie partii nieźle się nawzajem rozumieją. Ale na ‘niższych półkach’ słychać pomruki niezadowolenia. Kanclerz Angela Merkel (CDU) i szef SPD Sigmar Gabriel robią wrażenie, jakby ich cieszyła wizja przyszłej współpracy.

Przeciwnikami myta są zarówno SPD, jak i CDU. Ale Horst Seehofer, szef CSU, obiecał je swojemu elektoratowi i dlatego uzależnia od tego zgodę na zawarcie umowy koalicyjnej. Według niego płacić mają tylko obcokrajowcy. Zgodnie z traktatami UE możliwe jest wprowadzenie myta dla wszystkich Europejczyków, albo dla żadnego. Ciekawe, w jaki sposób Merkel i Seehofer rozwiążą ten problem.

Tu obserwujemy zderzenie się dwóch światopoglądów. SPD uważa, że stawka poniżej 5 euro za godzinę, jaka obowiązuje w rzeźniach, jest wyzyskiem. Dlatego domaga się wprowadzenia w całym kraju płacy minimalnej w wysokości 8,50 euro za godzinę. CDU obawia się z tego powodu utraty stanowisk pracy oraz, że ucierpi na tym konkurencyjność Niemiec.

SPD opowiada się za tym, żeby pracobiorcy mogli generalnie po 45 latach pracy zawodowej przechodzić w stan spoczynku; również w wieku 63 lat i bez uszczerbku dla przyszłej emerytury. Z kolei CDU chciałaby matkom, które urodziły dzieci przed 1992 rokiem, przyznać dodatek do emerytury. Obu „dobrodziejstw” jednocześnie nie da się sfinansować ze składek emerytalnych.

Udział kobiet w zarządzie koncernu BMW wynosi 12,5 procent, co widać na zdjęciu. To za mało, uważają CDU i SPD i żądają, by notowane na giełdzie firmy ustaliły oficjalnie, w jaki sposób chcą zwiększyć liczbę kobiet w zarządach i na stanowiskach menedżerskich. W przypadku rad nadzorczych parytet dla kobiet ma być określony ustawowo: co najmniej 30 procent. Prawie trzykrotnie więcej niż dziś.

Zaskakująco szybkie porozumienie w kwestii ochrony zdrowia: uzgodniono między innymi podwyższenie składek na ubezpieczenie pielęgnacyjne. SPD jest zadowolona, bo odstąpiono od wprowadzenia tak zwanej zryczałtowanej składki ubezpieczeniowej, którą przed czterema laty uważano za wstęp do niezależnego od wysokości zarobków ubezpieczenia zdrowotnego.

Mamy już chyba pierwszą pewną decyzję personalną: socjaldemokrata Frank-Walter Steinmeier ma wyostrzyć profil niemieckiej polityki zagranicznej. W przeciwieństwie do wcześniejszych negocjacji koalicyjnych, tym razem bycie szefem MSZ nie jest wcale tak ponętne. Steinmeiera trzeba było do tego przekonywać. Bo dla CDU znacznie ważniejszy jest urząd ministra finansów.

W polityce ekologicznej nie ma zgodności między czarnymi i czerwonymi. SPD chciałaby w 2030 roku pobierać co najmniej 75 procent prądu z odnawialnych źródeł energii, natomiast CDU najwyżej 55 procent. Jeżeli CDU przeforsuje swoje żądania, producenci energii słonecznej i wiatrowej będą musieli się nastawić na niższe dotacje.

Na pierwszy rzut oka wybór Petera Gauweilera (na zdjęciu z pr.) na wiceszefa CSU nie ma nic wspólnego z negocjacjami koalicyjnymi. Ale tylko na pierwszy rzut oka. Bo wraz z Gauweilerem CSU zyskuje wielkiego sceptyka i krytyka UE. Obojętnie czego będą sobie życzyli chrześcijańscy demokraci i SPD, CSU będzie stawiać zacięty opór.

Gdy CDU, CSU i SPD dojdą wreszcie do porozumienia we wszystkich kwestiach, zacznie się robić gorąco. Po raz pierwszy w historii RFN członkowie partii zadecydują o losie przyszłej koalicji. SPD zapyta ich, czy są zadowoleni z wyników negocjacji. Głosowanie nie odbędzie się na konwencji partii, gdzie szef partii mógłby jeszcze próbować wpłynąć na ich decyzję, lecz anonimowo, listownie.