Γερμανία: Ανιαροί μονομάχοι, ανόρεχτοι ψηφοφόροι

Αν κάτι περίμεναν να δουν οι δημοσιογράφοι την περασμένη Δευτέρα στη συζήτηση για την (μη) ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σολτς, αυτό δεν ήταν φυσικά το αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο καγκελάριος είχε φροντίσει να διασφαλίσει το ότι οι μέχρι τώρα εταίροι του Πράσινοι δεν θα ψήφιζαν υπέρ του, έτσι ώστε να αποκλείσει το ενδεχόμενο με ένα τερτίπι τους και μια θετική ψήφο οι ακροδεξιοί της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) να τον… αναγκάσουν να παραμείνει καγκελάριος.

Το ενδιαφέρον στρεφόταν λοιπόν στη συζήτηση, που υποχρεωτικά έπρεπε να προηγηθεί και στην οποία η κυβέρνηση θα είχε μια ευκαιρία να κάνει έναν απολογισμό έργου, αλλά και αυτή όπως και η αντιπολίτευση να παρουσιάσουν τις ιδέες τους για την επόμενη τετραετία, με τις οποίες και «ρίχνονται» στην εκλογική μάχη.

Μια ρηχή «μονομαχία»

Όσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση θα πρέπει να απογοητεύτηκαν από τη ρηχότητα της αντιπαράθεσης, που σε μερικά σημεία θύμιζε διαξιφισμούς σε σχολικό συμβούλιο, ειδικά όταν ο επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών Φρίντριχ Μερτς έφτασε να δηλώσει «ντροπή» για την εικόνα του μέχρι τώρα καγκελάριου και να… μην αποκαλύψει αυτά τα υποτιμητικά, που ισχυρίστηκε ότι σχολιάζουν άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες πίσω από την πλάτη του καγκελάριου.

Σκληρή ήταν όμως και η επίθεση του ίδιου του Σολτς εναντίον του φιλελεύθερου πρώην υπουργού του των Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, τον οποίο θέλει να καταγράψει στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως κύριο υπεύθυνο για το πρόωρο τέλος του τρίχρωμου συνασπισμού του. Απαρατήρητο δεν πέρασε το γεγονός ότι ο Μερτς έσπευσε να πάρει το μέρος του Λίντνερ, αποκαλύπτοντας εμμέσως ποιον θα επιθυμούσε για να συγκυβερνήσουν μαζί στο μέλλον. Αλλά το αν οι Φιλελεύθεροι θα μπουν στην επόμενη Βουλή παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο, όπως και το αν το ποσοστό τους, σε περίπτωση που τα καταφέρουν, θα αρκεί για μια κεντροδεξιά πλειοψηφία.

Πράσινες ρίζες και ακροδεξιά αυτοκυριαρχία

Ο κλήρος του ρυθμιστή μπορεί να πέσει λοιπόν στους Πράσινους, που μετά από την παρουσία τους στα υπουργεία, επιθυμούν να παραμείνουν εκεί πάση θυσία, έστω και με διαφορετικό σύμμαχο. Το να επιχειρούν να πείσουν όμως, με μεγαλοστομίες σαν αυτές του επικεφαλής τους Ρόμπερτ Χάμπεκ τη Δευτέρα, ότι είναι αποφασισμένοι να επιστρέψουν στις ρίζες τους για να συνεργαστούν με τη Χριστιανοδημοκρατία φαντάζει αρκετά ανορθόδοξο ως πειστική προεκλογική στρατηγική.

Αυτή που δείχνει να απολαμβάνει τη στιγμή και να προσπαθεί με επαγγελματισμό να αποφύγει κάποιο λάθος, που θα κοστίσει τη δεύτερη θέση που σταθερά κρατά στις δημοσκοπήσεις, είναι η Αλίς Βάιντελ από την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Αλλά ο δικός της λόγος ήταν πάντα εξ ορισμού τραχύς, αν όχι και βίαιος. Ένας προεκλογικός αγώνας με έμφαση στην πόλωση πιθανότατα θα την ευνοήσει.

Ήταν μια συζήτηση σε πολύ υψηλούς τόνους με χτυπήματα κάτω από την ζώνη, αλλά όχι στο ύψος των περιστάσεων, όπως σχολίασε στην συντριπτική του πλειοψηφία ο γερμανικός Τύπος, που βλέπει στα «κλικ» των ιστοσελίδων τα θέματα που αφορούν την πολιτική να είναι χαμηλά στη λίστα με τα δημοφιλέστερα. Η κοινωνία και η οικονομία έχουν ανάγκη από θαρραλέες προτάσεις και πρωτότυπες ιδέες, όχι από πολεμικές κραυγές και αναπαλαιωμένες εμμονές. Δυστυχώς ο φόβος ότι αυτές θα δώσουν τον τόνο στην προεκλογική αντιπαράθεση είναι απολύτως δικαιολογημένος.